Tara (29) van ASML over de impact van goed doen
Wat een eenmalige vrijwilligersactiviteit zou zijn vanuit ASML werd een structurele inzet. De 29-jarige Tara Meijer werkt met duizenden collega’s aan de machinerie achter onze microchips. Ernaast zet ze zich in voor dementerende ouderen bij Archipel in Eindhoven. Een perfecte balans, vindt ze.
ASML maakt de microchips die in onze apparaten zitten. Tara is een van de mensen die er samen met de regionale teams voor zorgt dat deze apparaten in het veld kunnen worden gebruikt. “Heel leuk en uitdagend werk, ik heb veel contact met mensen die in het buitenland zitten en werk daarom vanuit huis. In mijn functie ben ik bezig met onder andere project- en budgetmanagement waarbij ik alle kennis kwijt kan die ik in mijn beide studies heb geleerd.” Tara kwam echter twee jaar terug tot de conclusie dat ze één ding miste.
Positief verrast
Tijdens haar studie maakte ze kennis met duurzame ontwikkelingen in het bedrijfsleven met betrekking tot mens en milieu. “In mijn functie heb ik daar niet mee te maken en toen ben ik eens om me heen gaan kijken. Ik kwam erachter dat medewerkers van ASML maar liefst acht vrijwilligersuren mogen inzetten (via Samen voor Eindhoven) voor een project naar keuze.” Uit alle projecten koos ze het koken met ouderen in een lokaal verzorgingshuis: Archipel Hof van Strijp. “Mijn beide ouders werken in de zorg, dus ik had wel iets met die doelgroep. Ook heb ik zelf nog grootouders en zou ik willen dat als zij later in een verzorgingshuis zitten, ze ook leuke dingen te doen hebben.”
De eerste keer dat ze met collega’s ging koken met de ouderen, vond ze het toch wel spannend. “Je weet niet wat te verwachten en in hoeverre je met de cliënten kunt praten. Hoe ga je met ze om, vroeg ik me af? Ik was dan ook positief verrast door hoe leuk ik het had gevonden.”
Van koken tot coördineren
Dat het leuker is dan verwacht, ziet ze ook terug bij andere groepen werknemers. Ze komen van haar eigen bedrijf, maar ook van andere bedrijven uit de omgeving. Omdat Tara er toch elke maand bij was, vond ze dat ze net zo goed de rol van coördinator op zich kon nemen. “Er werd in die tijd ook gezocht naar een projectcoördinator voor het kookproject in het verzorgingshuis en zo ben ik in die rol terecht gekomen. Het bevalt heel erg goed. Ik woon nu zelf in Deventer, maar moet sowieso een aantal keer per maand naar kantoor, dus kan ik ook het coördineren erbij doen. Het koken is tussen vijf en acht uur in de avond, dus dat sluit mooi aan na werktijd.”
De groepen die ze ontvangt, zijn werknemers in allerlei sectoren. Tara heeft het idee dat het bedrijfsleven vaak ver afstaat van de zorg en juicht het daarom toe dat werknemers komen koken. “De mensen die komen, vinden het vaak eerst een beetje spannend, net als ikzelf die eerste keer. Maar tijdens het koken en eten zie je dat iedereen er plezier in heeft en ik denk ook dat de helpers respect krijgen voor mensen die in de zorg werken. Een goede ontwikkeling, want we kunnen allemaal ineens zorg nodig hebben, nu of later.” Door de rol van Tara als coördinator zijn de verschillende afdelingen in het verzorgingshuis door middel van deze estafettematch verzekerd van vrijwilligers en de groep die komt helpen heeft een soepel lopende avond.
Reality check
Het kookproject heeft Tara zelf in elk geval veel gebracht. Voordat ze er via haar werk mee in aanraking kwam, had ze nog niet eerder vrijwilligerswerk gedaan. “Naast dat ik het gewoon echt heel leuk vindt om te doen, geeft het me telkens ook weer een reality check. Ik zie echtparen die samen in een verzorgingshuis zitten en ouderen die er juist zonder partner zitten. Je ziet liefde, maar ook eenzaamheid. Het maakt me soms wel emotioneel om te zien wat de effecten van Alzheimer zijn.”
Binnen het bedrijf van Tara werken duizenden mensen die allemaal de kans krijgen vrijwilligersuren in te zetten. Bij elkaar opgeteld zijn het heel wat uren inzet voor projecten die de moeite waard zijn om tijd in te investeren. “Het is als een avondje eten met een grote familie: gezelligheid, mooie gesprekken en het geeft een goed gevoel.”
Groentesoep tot shakshuka
In de keuken van Archipel Hof van Strijp wordt gegrapt, gelachen, gekletst en natuurlijk gekookt. “Je ziet dat mensen het fijn vinden om zelf aan de slag te gaan in de keuken. De meesten hebben hun hele leven gekookt en doen dat nu amper meer. Er wordt van alles gemaakt, van groentesoep tot shakshuka.” Als er een groep komt, dan helpen de bewoners mee met snijden en roeren. Als Tara even haar handen vrij heeft en ook een schortje voor doet, krijgt ze vaak nog tips ook. “Dan komt iemand me vertellen hoe ik de aardappels handiger kan schillen bijvoorbeeld.” En is de snijplank leeg en moet er een nieuwe prei aanrukken, dan laten de bewoners dat wel merken. “Het is gewoon een gezellige boel.”
Door hun inzet brengen de vrijwilligersgroepen een avond die er anders niet zou zijn. “Waardevol voor de ouderen en de vrijwilligers zelf.” En als een bewoner nou een maaltijd echt niet lust? “Dan schuiven we gewoon een back-up maaltijd in de magnetron!”
